Rebel without a pause

Tsja.. wat kan ik zeggen…

Ik ben dwars. Ik ben verslaafd. Ik kan niet zo goed luisteren. 

Het voelde gewoon goed. De kustmarathon, daar had ik al 9 maanden naartoe geleefd. Ik was er een maand mee bezig om me volledig op mijn voedings-en trainingsschema te storten. Ik heb 42,195 km genoten! Van het parcours, de lopers, de gezelligheid langs de lijn, het weer. 

Ik ging bijna 10 minuten binnen de gewenste tijd over de finish op die zwaarste van Nederland. Ik heb geen moment op mijn Garmin gekeken, gewoon echt met gevoel gelopen. Daarbij kwam dat ik heerlijk met George en Marco & Arno kon oplopen. Ik was zo blij toen ik finishte! 

Maar vlak daarna was ik eigenlijk behoorlijk teleurgesteld in mezelf. Want opnieuw had ik nog zoveel over! Wat ben ik nou voor watje, dat ik ‘m heb gelopen om hem uit te lopen? Heb ik daarvoor getraind? (Oké, dit komt niet helemaal goed over, want ik geniet van elke training!) 

Mijn eerstvolgende doel was de halve marathon van Amsterdam, die ik vorig jaar vooral liep om uit mijn Berlijn-marathondip te komen. Die had ik voor nu ook in gedachten om me uit mijn ‘kustmarathondip’ te halen. Maar de enige dip die ik daarvan heb, is de boosheid die ik naar mezelf heb, omdat ik hem niet sneller heb gelopen. 

Dus ging ik 1,5 week geleden op zoek naar een oplossing. Zou ik de SPARK- marathon gaan doen, half december? Of misschien die van Florence eind november? Ik kreeg een leuk berichtje van een loopmaatje, die me graag eind december of begin januari wilde hazen op een marathon. Dus daar ga ik naartoe werken. Ergens, begin volgend jaar, loop ik er eentje samen met hem.  

Toen bedacht ik me opeens, dat een ander insta-loopmaatje, Tom, nog een startbewijs had liggen voor de hele in Amsterdam. Amsterdam.. mijn stadje waar ik woon. Waar ik de weg ondertussen een beetje ken… Waar er heel veel leuke mensen zondag ook de hele lopen. En mijn trainingen van voor de kustmarathon zitten nog in de beentjes. Het voelt aan alsof ik helemaal hersteld ben. 

Ik vroeg het wat andere marathonners, ultra-lopers (mister Marathon, mijn Rebelse crewbaas Rafael, Marcel van de Runnersworld)  Ik las het artikel van Runnersweb, dat zei dat je echt moet herstellen. 

Ze verklaren me allemaal voor gek. Maar ze zeggen me ook allemaal dat je tijdens de kustmarathon minder echte klappen opvangt, omdat je voor een kwart over het zand loopt. 

Dus eigenlijk vond ik dat ik de kustmarathon als een langzame lange duurloop mocht beschouwen over 30 km (waarin je lijf echt klappen krijgt). Daardoor heb ik voor mezelf besloten om Tom eens te vragen of ik het startnummer misschien mocht overnemen. 

Heel veel van mijn Instagram- & Facebook- hardloopvriendjes zag ik afgelopen weekend de marathon van Eindhoven finishen. En toen ging het nóg meer jeuken. 

Ik heb nu dus 2 startbewijzen liggen: 1 voor de halve en de andere voor de hele. 

Ik ga ze allebei ophalen, en besluit zondagochtend of ik de hele, of toch voor de halve ga. Dat hangt puur af van mijn nachtrust, want ik moet zaterdagavond gewoon werken. Ben ik vroeg klaar, en ben genoeg uitgerust, dan ga ik er zondag voor. Anders blijf ik wat langer liggen, ga daarna cheeren en loop ik de halve. 

Het feit dat je overal makkelijk kunt uitstappen in Amsterdam, vooral omdat er overal metro-stations langs het traject zijn, speelt ook in mijn hoofd. Daardoor  durf ik het ook eerder aan om hier te gaan lopen. 

Maar ik weet dat ik ‘m kan finishen. Als ik start, dan wil ik ‘m uitlopen. #NeverGiveUp